Author: Christos

Η μυθική γενέτειρα της Αφροδίτης, γνωστή ως “Πέτρα του Ρωμιού”, είναι ένας ενδιαφέρον γεωλογικός σχηματισμός τεράστιων βράχων κατά μήκος μιας από τις πιο όμορφες ακτές του νησιού, στη νοτιοδυτική ακτή της Επαρχίας Πάφου.

Σύμφωνα με τον μύθο, η αρχαία ελληνίδα θεά του έρωτα και της ομορφιάς Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας στο σημείο αυτό. Ο θρύλος λέει ότι αναδύθηκε από τα κύματα κι ένα όστρακο τη συνόδευσε στη συγκεκριμένη παραλία.

Τα γιγαντιαία πετρώματα, τα οποία βρίσκονται στην ίδια θέση, συνδέονται και μ΄ έναν άλλο πιο πρόσφατο θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ο βυζαντινός ήρωας Διγενής Ακρίτας τα έριξε εκεί για να κρατήσει μακριά τους Σαρακηνούς Άραβες (7ο – 10ο αιώνα). Το όνομα Πέτρα του Ρωμιού προέρχεται από τον ήρωα αυτόν.

Λέγεται ότι σε ορισμένες καιρικές συνθήκες τα κύματα αυξάνονται και καθώς σπάζουν σχηματίζουν μια στήλη του νερού, που διαλύεται σ΄ ένα πυλώνα του αφρού. Προσθέτοντας λίγη φαντασία, αυτό φαίνεται σαν μια στιγμιαία εφήμερη και παροδική ανθρώπινη μορφή. Άλλοι δημοφιλείς μύθοι λένε ότι εάν κανείς κολυμπήσει τρεις φορές γύρω από το βράχο θα έχει ευλογίες, συμπεριλαμβανομένης της αιώνιας νεότητας και της ομορφιάς, καλής τύχης, γονιμότητας και της αληθινής αγάπης.

Η περιοχή συνδέεται με την Πολιτιστική Διαδρομή της Αφροδίτης.

Πέτρα του Ρωμιού – Ακουστική Ξενάγηση

Το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι της Παναγίας του Σίντη βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Ξερού στην Πενταλιά κι είναι αφιερωμένο στην Θεοτόκο (Παναγία) του Σίντη.

Η εκκλησία έχει ένα οκταγωνικό τρούλο με τέσσερα παράθυρα και χρονολογείται στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα. Το κεντρικό κλίτος της είναι σε καλή κατάσταση και θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά κτήρια της Ενετικής Περιόδου.

Η Μονή παρέμεινε σε λειτουργία μέχρι το 1927 και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Το 1994 η Μονή του Κύκκου ανέλαβε τη συντήρηση του Μοναστηριού, η οποία ολοκληρώθηκε το 1997, χρονιά κατά την οποία απονεμήθηκε το βραβείο Europa Nostra για τη χρήση καλών τεχνικών αποκατάστασης και διατήρησης του αρχικού χαρακτήρα του Μοναστηριού.

Αυτή η ενδιαφέρουσα βυζαντινή εκκλησία του 9ου αιώνα βρίσκεται στο χωριό Γεροσκήπου. Έχει πέντε τρούλους κι είναι μια τρίκλιτη, καμαροσκέπαστη βασιλική, γεγονός που την καθιστά μία από τις δύο εκκλησίες αυτού του είδους που υπάρχουν σ΄ ολόκληρο το νησί. Αποτελεί ένα σημαντικό δείγμα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής.

Οι όμορφες εσωτερικές τοιχογραφίες χρονολογούνται σε διάφορες περιόδους, από τον 8^ο μέχρι και τον 15^ο αιώνα. Ένας μονόχρωμος κοκκινωπός σταυρός ζωγραφισμένος απευθείας στην πέτρα, είναι προγενέστερου τύπου και αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης του ναού. Αυτό το είδος του σταυρού τοποθετείται χρονολογικά στην παλαιοχριστιανική περίοδο μέχρι και τον 8ο – 9ο αιώνα.

Εκτός από τις τοιχογραφίες της η εκκλησία έχει και μια σημαντική, διπλής όψης εικόνα, που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα. Στην μια πλευρά εικονίζεται η Παναγία και στην άλλη η σκηνή της Σταύρωσης.

Σύμφωνα με την παράδοση, το όνομα Γεροσκήπου (“ιερός κήπος») προέρχεται από τους ιερούς κήπους της θεάς Αφροδίτης, που βρίσκονταν στα νότια του χωριού προς τη θάλασσα, στο σημείο όπου οι αρχαίοι προσκυνητές άρχιζαν το ταξίδι τους προς το Ιερό της Παλαίπαφου (παλιά Πάφος). Συνεπώς, η εκκλησία μπορεί να στέκεται πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου ναού αφιερωμένου στην Αφροδίτη, αν και θα μπορούσε επίσης να βρίσκεται πάνω στα ερείπια άλλης εκκλησίας που ήταν αφιερωμένη στον Τίμιο Σταυρό. Σήμερα, είναι αφιερωμένη στη μάρτυρα του Χριστιανισμού, την Αγία Παρασκευή.

Ο Αρχαιολογικός Χώρος του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Πέγεια της Πάφου είναι ένας πολύ γνωστός τόπος προσκυνήματος για την περιοχή. Οι ανασκαφές, που ξεκίνησαν το 1950, αποκάλυψαν σημαντικά στοιχεία του παλαιοχριστιανικού οικισμού.

Οι ανασκαφές έφεραν στο φως τρεις παλαιοχριστιανικές βασιλικές και ένα λουτρό από τον 6ο αιώνα, ενώ αργότερα οι ανασκαφές (στη δεκαετία του ενενήντα) αποκάλυψαν ένα μεγάλο οικισμό χωρίς τείχη, που καταλάμβανε τη νότια πλαγιά του ακρωτηρίου κατά τη Ρωμαϊκή και την Πρωτοχριστιανική Περίοδο.

Ο οικισμός άκμασε κάτω από τον Ιουστινιανό Α’ (527 – 565 μ.Χ.) και η πλεονεκτική του θέση υποδεικνύει ότι πιθανώς να ήταν λιμάνι-σταθμός για τα πλοία που μετέφεραν σιτηρά από την Αίγυπτο στην Κωνσταντινούπολη.

Η νεκρόπολη βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού με λαξευμένους τάφους στο βράχο. Στο κέντρο του οικισμού βρίσκεται η μεγάλη τρίκλιτη «Βασιλική Α’», στο δυτικό πλευρό της οποίας βρίσκεται ένα βαπτιστήριο. Μια μικρότερη τρίκλιτη βασιλική με εγκάρσιο κλίτος βρίσκεται προσαρτημένη στη βόρεια πλευρά του βαπτιστηρίου.

Η τρίκλιτη «Βασιλική Β’»  βρίσκεται στους πρόποδες της νότιας πλαγιάς του ακρωτηρίου, ενώ τα ερείπια της μικρής τρίκλιτης «Βασιλικής Γ’» βρίσκονται στα βορειοανατολικά του οικισμού, με παρακείμενα κτίσματα κατά μήκος της βόρειας πλευράς της, όπως είναι το σκευοφυλάκιο, το ελαιοτριβείο, το πηγάδι, ο ξενώνας και η αυλή.

Ο τόπος προσκυνήματος του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στον χώρο μεταξύ των Βασιλικών και της Νεκρόπολης. Υπάρχει επίσης ένα μικρό εκκλησάκι που ιδρύθηκε στα τέλη του 13ου – αρχές του 14ου αιώνα και πήρε το όνομα του Αγίου Γεωργίου. Η πετρόκτιστη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου κτίστηκε πρόσφατα.