Author: Christos

Kościół św. Pawła został zbudowany w 1893 roku, kiedy Cypr był protektoratem Imperium Brytyjskiego. Wpływ polityki na architekturę widać po elementach konstrukcyjnych budynku, który przypomina angielski kościół parafialny. Dzisiejszy kościół chrześcijański jest częścią diecezji Cypru i Zatoki Perskiej.

Zbudowany przez arcybiskupa Germanosa II w 1695 roku kościół Archanioła Michała Trypiotisa w starej Nikozji jest doskonałym przykładem architektury w stylu franko-bizantyjskim, z trzema nawami i kopułą w formie przypominającej kwadrat.

Kościół zbudowany z atrakcyjnego, wygładzonego kamienia kalkarenitowego, który mieści bogate wnętrze, zawiera wybitną ikonę powstałą pod wpływem włoskiego obrazu z XV wieku oraz inne zdobione srebrem ikony z okresu panowania osmańskiego, jak również posiada niezwykle szeroki ikonostas.

Zgodnie z napisem na wschód od południowego wejścia kościół został zbudowany na koszt kapłana Iakovosa i chrześcijańskich parafian w 1695 roku, w okresie panowania osmańskiego.

Średniowieczne mury, które wciąż otaczają stare miasto Nikozji, zostały zbudowane przez Wenecjan w XVI wieku. Tworząc okrąg, mury są ufortyfikowane przez jedenaście bastionów w kształcie serca i chronione przez fosę o szerokości 80 metrów. Zbudowane zostały z cegły błotnej, a tylko dolna część przypieczętowana została kamieniem. Kiedy Osmanowie zajęli Nikozję, naprawili mury i obłożyli górną część kamieniami.

Oryginalne mury zostały zbudowane w XIV wieku przez Franków i zamykały znacznie większy obszar. Kiedy Wenecjanie zajęli Cypr, postanowili zburzyć frankijskie mury, ponieważ ze względu na ich wiek nie zapewniały odpowiedniej obrony przed nowymi rodzajami broni, takimi jak artyleria. Mury frankijskie były również zbyt duże, aby mogły być obsadzone przez armię wenecką i znajdowały się zbyt blisko wzgórz na wschodzie i południowym wschodzie miasta.

Dziś fosa wokół murów ma wiele różnych zastosowań – jako boiska sportowe, ogrody publiczne, plenerowa wystawa rzeźb, parking i inne.

Archontiko (Rezydencja) Aksjothei, znajdująca się na starym mieście Lefkozji (Nikozja), jest jednym z najbardziej charakterystycznych przykładów architektury miejskiej XVIII wieku.

Dwukondygnacyjny budynek został zbudowany w kształcie greckiej litery “pi” (Π), o orientacji północ-południe i pierwotnie zajmował znacznie większą powierzchnię. Główne wejście znajduje się po wschodniej stronie domu, które prowadzi  do wewnętrznego dziedzińca. Od strony zachodniej i południowej znajduje się portyk wyznaczony rzędem łuków, który oddziela dziedziniec od otaczających go pomieszczeń. Na parterze znajdują się trzy duże sale, dwa mniejsze pokoje i dwa pomieszczenia pomocnicze, a na piętrze jeszcze trzy sale i dwa mniejsze pokoje.

Obecnie rezydencja służy jako centrum działalności kulturalnej, wystaw i seminariów literackich dla Uniwersytetu Cypryjskiego.

Brama famagustyjska jest największą z trzech bram wiodących do starej Nikozji przez mury weneckie, które otaczają miasto, a zostały zaprojektowane przez słynnego inżyniera Giulio Savorgnana w 1567 roku.

Pierwotnie znana jako „Porta Giuliana” (zachodnia brama), z biegiem czasu została nazwana „bramą famagustyjską”, ponieważ droga od niej prowadziła do najważniejszego w tamtych czasach portu na wyspie – Famagusty.

Brama famagustyjska została poddana renowacji i obecnie działa tu Miejskie Centrum Multikulturowe w Nikozji. Portal od strony miasta jest bardzo imponujący, podczas gdy zewnętrzny wychodzi na fosę otaczającą mury.

Znajdujący się w pobliżu wioski Kato Deftera, 11 km na południowy zachód od Nikozji, kościół „Pani ze Złotej Jaskini” (poświęcony Matce Boskiej) prawdopodobnie pochodzi z okresu wczesnochrześcijańskiego, a forma kościoła wykutego w skale jest niespotykana na Cyprze.

Niestety dekoracje na ścianach jaskini są mocno uszkodzone i nie da się już dostrzec fresków. Duże święto religijne ma miejsce 15 sierpnia, w dzień Zaśnięcia Bogurodzicy.

Brama Pafos była jedną z trzech bram wiodących do starej Nikozji przez mury weneckie, które otaczają stare miasto i które zostały zaprojektowane przez słynnego inżyniera Giulio Savorgnana w 1567 roku.

Droga, która rozpoczyna się bezpośrednio za bramą, prowadziła do Pafos położonego na południowym zachodzie, stąd też nazwa bramy. Brama ta była znana również jako „brama św. Dominika”, ponieważ zastąpiła wcześniejszą bramę murów frankońskich zwaną „Porta di San Domenico”, nazwaną tak po opactwie św. Dominika.

Brama jest prostą konstrukcją, stanowiącą otwór w murach, przesklepioną sklepieniem kolebkowym. W czasie brytyjskiego panowania w 1878 roku część murów między bramą i bastionem Roccas została zniszczona, by otworzyć nowe przejście. Posterunek Policji przy bramie Pafos znajduje się nad oryginalną bramą.