Author: Christos

Meczet był wcześniej XIV-wiecznym augustiańskim klasztorem pod wezwaniem św. Marii i jednym z trzech największych klasztorów w mieście w epoce Lusignanów. Pierwotnie zajmował powierzchnię ok. 2,5 ha, z ogrodami, sadami oraz polami pszenicy i jęczmienia oraz plantacją cukru.

Został przekształcony w meczet przez Mustafa Paszę w 1571 roku, osmańskiego zdobywcę wyspy, który wierzył, że kościół został zbudowany na miejscu, gdzie kalif Omar odpoczywał podczas wizyty w Nikozji. Większa część oryginalnego budynku została zniszczona przez otomańską artylerię w 1570 roku. Kamienie nagrobne z inskrypcjami z epoki Lusignanów zostały wykorzystane do wykonania podłogi w meczecie.

Goście mogą podziwiać pozostałości budynku z okresu późnoweneckiego położonego po wschodniej stronie meczetu.

Meczet Omeriye – Przewodnik audio (Audio Guide).

Drewniany kościół św. Jerzego pochodzi z 1855 roku i znajduje się w wiosce Lazanias.

Inskrypcja wewnątrz kościoła poświadcza, że 27 kwietnia 1865 roku mnich z własnych środków zlecił złocenie ikonostasu. Na zainteresowanie zasługuje gynaeconitis (strefa zarezerwowana dla kobiet) oraz trzy gliniane dzbany, wykorzystywane by poprawić akustykę w czasie nabożeństw. Niespotykana roślinna dekoracja została poprowadzona przez dach.

Nazwa wioski pochodzi od słowa „Lusignan”, gdyż krzyżowcy lugsinańscy założyli pierwsze gospodarstwo w tym miejscu.

Stanowisko archeologiczne Idalion w rejonie wioski Dali jest jednym z najważniejszych stanowisk na Cyprze, z wieloma znaleziskami obecnie eksponowanymi w najznamienitszych muzeach świata.

Starożytne miasto zostało ufundowane przez achajskiego bohatera wojny trojańskiej, Chalcanora – potomka Teucera, fundatora Salaminy. Według legendy, to w Idalion Adonis – kochanek Afrodyty – został zabity przez jej innego kochanka Aresa, boga wojny.

Królestwo rozkwitało do połowy V wieku p.n.e., kiedy stolica została podbita przez Fenicjan z Kition. Znaleziska zostały odkryte w obu osadach i na cmentarzach w regionie, z najwcześniejszymi śladami ludzkiej bytności w Agridi, datowanymi na VII i V wiek p.n.e.

Na stanowisku znajduje się muzeum i centrum dla zwiedzających, które prezentują odkrycia i są powiązane ze Szlakiem Afrodyty. 

Kościół św. Krzyża został zbudowany w 1902 roku i znajduje się w pobliżu bramy Pafos, jednej z trzech bram wiodących do miasta przez mury weneckie otaczające Nikozję. Kościół nie został zbudowany w żadnym stylu architektonicznym i jego wygląd jest dość surowy. Na fasadzie znajduje się rozeta z krzyżem jerozolimskim, a poniżej znajduje się herb Królestwa Jerozolimy.

Łaźnie tureckie zostały zbudowane w XVI wieku przez Lala Mustafapaszę jako dar dla miasta, a kompleks łaźni poświęcony jest kalifowi, od którego pochodzi nazwa “Omeriye”.

Po długim okresie zamknięcia łaźnie zostały ponownie przywrócone do pierwotnej świetności, dzięki czemu w 2005 r. otrzymały nagrodę “Europa Nostra” i zostały otwarte dla zwiedzających.

Jak przystało na łaźnie osmańskie, istnieją trzy główne obszary: przebieralnia i pokój wypoczynkowy, który prowadzi do ciepłych i gorących komór przez pośrednią letnią strefę. W czasach starożytnych narażenie na gorące i wilgotne warunki było cenionym lekarstwem na ogólny stan zdrowia i stanowiło część rytuału oczyszczającego.

Zlokalizowany wewnątrz murów miejskich Nikozji na ulicy Onasagorou kościół Faneromeni jest jednym z największych kościołów w stolicy i został zbudowany w 1872 roku. Marmurowe mauzoleum znajdujące się we wschodniej stronie kościoła mieści relikwie biskupów i księży zamordowanych przez Turków osmańskich 9 lipca 1821 roku. Naprzeciw kościoła znajduje się szkoła Faneromeni, jedna z najstarszych szkół na wyspie.

Mieszczący się obok marketu OCHI meczet, został zbudowany na zachodnim krańcu Bastionu Constanza, aby upamiętnić chorążego, który pierwszy wspiął się na mury Nikozji w czasie oblężenia miasta przez oddziały osmańskie w 1570 roku.

Jego nazwa pochodzi od tureckiego słowa bayrak, oznaczającego flagę lub trofeum, a grób chorążego zbudowano w tym miejscu później w 1764 roku. Meczet pochodzi z 1820 roku, w 2003 roku został odrestaurowany i otwarty dla wiernych.

Nowy pałac arcybiskupa – siedziba ortodoksyjnego kościoła cypryjskiego – został zbudowany w stylu neobizantyjskim w 1960 roku. W pałacu znajduje się prywatny pokój zmarłego arcybiskupa Makariosa III. Stary pałac arcybiskupa z 1730 roku znajduje się obok i obecnie mieści Cypryjskie Muzeum Etnograficzne.

Znajdujący się przy drodze Nikozja–Anthoupolis kościół pochodzi z czasów bizantyjskich i został ufundowany przez arcybiskupa Nikiforosa, którego grób znajduje się w narteksie kościoła. Odbudowany w 1636 roku został przekazany klasztorowi Kykkos w 1713 roku.

Ikonostas pochodzi z 1650 roku, podczas gdy w klasztorze znajdują się freski z 1785 roku pokazujące Archanioła Michała, któremu kościół jest poświęcony. Dzisiaj znajduje się tutaj Centrum Badań Klasztoru Kykkos.

Katedra Agios Ioannis, znajdująca się wewnątrz murów miejskich Nikozji, powstała na miejscu XIV-wiecznej kaplicy opactwa benedyktyńskiego pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty.

Arcybiskup Nikiforos odbudował kaplicę klasztorną od fundamentów w 1662 roku. Kościół grekokatolicki pod wezwaniem św. Jana Teologa pozostawał klasztorem aż do XVIII wieku, kiedy to Arcybiskup Sylwester zmienił go w katedrę i ustanowił tam siedzibę ortodoksyjnego arcybiskupstwa Cypru.

Jest to mały jednonawowy kościół, z elementami franko-bizantyjskimi, z zewnętrznymi podporami i zachodnim portykiem. W kontraście do skromnego wyglądu zewnętrznego, co było wymogiem w trakcie panowania osmańskiego, złocona snycerka i wnętrze jasno oświetlone przez kryształowe żyrandole jest szczególnie bogate. Pokrywająca świątynię złotymi liśćmi snycerka jest przykładem dokonań najlepszych rzemieślników cypryjskich w XVIII wieku, jest to jedyny kościół w Nikozji, w którym zachowała się kompletna dekoracja ścienna.

Cztery duże ikony ikonostasu zostały namalowane przez kreteńskiego mistrza Ioannisa Kornarosa w 1795 i 1797 roku. XVIII-wieczne freski przedstawiają sceny z Biblii oraz odkrycie grobu św. Barnaby w Salamis.