Author: Christos

Ten piękny XVIII-wieczny akwedukt można znaleźć na drodze do Limassol w okolicy Kamares, która to nazwa pochodzi od serii łuków (gr. kamares), z których składa się budowla.

Akwedukt w stylu rzymskim został zbudowany w 1746 roku przez tureckiego gubernatora Larnaki Bekira Paszę, który ufundował go z własnych zasobów, aby dostarczał do Larnaki wodę ze źródła oddalonego od miasta o 10 km. Akwedukt przestał spełniać swoją rolę w 1939 roku, kiedy zaczęto wykorzystywać nowoczesną kanalizację.

Obecnie ok. 20 łuków zachowało się w nienaruszonej formie i są one przepięknie oświetlone. Wyłożony brukiem teren z ławkami oraz ścieżka umożliwiają zwiedzanie terenu łączy się ze ścieżką prowadzącą do słonego jeziora.

Zbudowana na szczycie niskiego wzgórza, zwrócona w kierunku słonego jeziora, ta urocza kamienna kapliczka Agios Georgios pochodzi z XIII wieku, kiedy był to kościół średniowiecznej wioski Agrinou i jest przykładem architektury okresu późnego Bizancjum.

Wioska i kościół zostały zniszczone przez egipskich Mameluków, którzy w 1426 roku najechali wyspę i pojmali króla Janusa Lusignan. Wkrótce kościół został odbudowany, a król uwolniony, jednak wyspa musiała płacić Mamelukom trybut lenny, aż do okupacji osmańskiej.

Kościół w XVIII i XIX wieku był wykorzystywany jako klasztor, ale struktury przylegające do budynku uległy zniszczeniu w XX wieku, przywracając kościołowi jego pierwotny wygląd. Na północnej ścianie zachował się malowany wizerunek świętego.

Meczet Zuhuri znajduje się między meczetem Kebir (Buyuk) a kościołem Agios Lazaros. Został zbudowany w XIX wieku i jest ważnym centrum religijnym dla muzułmanów. Minaret meczetu zawalił się w XX wieku.

Położony w starej części miasta, za ruinami starożytnego Kitionu, meczet Tuzla jest jednym z najstarszych meczetów w Larnace (Larnaka) i pochodzi z czasów bizantyjskich.

Meczet był pierwotnie bizantyjskim kościołem prawosławnym, o czym świadczą malowidła ścienne w budynku. W XII lub XIII wieku stał się Katolickim Kościołem Świętego Krzyża, a po okupacji osmańskiej w 1571 roku został zamieniony w meczet. Minaret zbudowany jest na fundamentach oryginalnej dzwonnicy.
Naprzeciwko meczetu znajduje się dobrze zachowana publiczna fontanna z okresu weneckiego.

Kościół Terra Santa służy łacińskiej społeczności Larnaki i jest znany również jako Santa Maria delle Grazie. Styl architektoniczny łączy w sobie imponujące elementy renesansowe i barokowe.

Kościół i klasztor zostały ufundowane przez franciszkańskiego mnicha Callixte Martela w 1596 roku, głównie by przyjmować pielgrzymów odwiedzających Ziemię Świętą. W 1724 roku większy kościół i klasztor zastąpił pierwotne zabudowania, które następnie zostały zniszczone w 1842 roku i zastąpione architekturą w obecnym kształcie.

Zakonnice katolickie pochodzenia włoskiego pomagają społeczności miejskiej od wielu lat. Obecnie na terenach kościelnych prowadzą dom opieki dla osób starszych.

Klasztor Stavrovouni znajduje się na szczycie samotnej skały 750 m n.p.m. Według legendy został ufundowany w IV wieku przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna Wielkiego, która pozostawiła w klasztorze relikwię drzewa ze Świętego Krzyża.

W klasztorze obowiązuje ścisła reguła, podobnie jak na górze Athos w Grecji. Kobiety nie mają wstępu do klasztoru. Obowiązuje też zakaz fotografowania i robienia nagrań wideo. Mężczyźni muszą być stosownie ubrani.

Klasztor Agia Varvara u stóp Stavrovouni jest dostępny dla wszystkich gości. Lokalni mnisi są słynni ze swoich umiejętności w pisaniu ikon.
W dniu 14 września ma tu miejsce widowiskowa ceremonia i festiwal z okazji Podniesienia Krzyża Pańskiego.

Uważana za jedną z najciekawszych budowli z okresu panowania Franków, kaplica królewska została zbudowana w 1421 roku przez króla Janusa z dynastii Lusignanów.

Jest to mały budynek jednonawowy, pokryty sklepieniem bez absydy. W przeszłości kaplica była zamknięta z czterech stron portykami (poza stroną wschodnią). Aż do XIX wieku widoczne były ruiny dworu lub klasztoru przylegające do klasztoru. Obecnie zachowały się tylko ślady po tych budynkach.
Pierwotnie kaplica cała była pokryta dekoracją malarską, ale wiele z obrazów z upływem czasu zostało zniszczonych. Na wschodniej fasadzie został przedstawiony król Janus wraz z żoną Charlotte de Bourbon. Para klęczy przed krzyżem, podczas gdy inna postać klęcząca u stóp Chrystusa w scenie złożenia do grobu to prawdopodobnie Hugh Lusignan, brat Janusa i łaciński biskup Nikozji.

W dekoracji ściennej kaplicy znajduje się seria herbów średniowiecznego królestwa Cypru oraz wykute w ścianach pokrytych freskami inskrypcje. Inskrypcje należą do wielu pielgrzymów i podróżnych, a wykute daty pochodzą z XV i XVI wieku.

Zlokalizowany na końcu promenady Foinikoudes, średniowieczny zamek w Larnace (również znany jako Fort w Larnace) został zbudowany w okresie średniowiecza, a obecny kształt zawdzięcza zmianom wprowadzonym za panowania osmańskiego. Z jego powstaniem wiążą się pewne spory.

Historiograf Florius Boustronius datuje zamek na czasy króla Jakuba I z dynastii Lusignanów (1382-1398), który postawił go, by chronić port. W tym samym czasie Genueńczycy okupowali Famagustę, więc Frankowie wybudowali kolejny port, który odpowiadałby potrzebom królestwa. Źródła z XVIII wieku podkreślają, że zamek został zbudowany przez Turków w 1625 roku, mimo że garnizon turecki stacjonował w Larnace od 1570 roku. Inne źródła potwierdzają, że zamek powstał przed 1625 rokiem.

Po zakończeniu panowania Turków osmańskich nad Cyprem, Brytyjczycy zamienili zamek w więzienie i wykorzystywali go przez pierwsze lata swoich rządów. Wschodnia sala w partii przyziemia była wykorzystywana do egzekucji więźniów. Szubienica – która była zbudowana w pomieszczeniu – była wykorzystywana do 1948 roku.

Obecnie w zamku znajduje się małe Muzeum Średniowiecza w Larnace, obejmujące trzy pomieszczenia i prezentujące dzieła sztuki z czasów wczesnochrześcijańskich (IV-VII wiek), aż po epokę osmańską (XVIII-XIX wiek).

Pozostałości po starożytnym mieście-królestwie Kition dostarczają pierwszych jasnych dowodów na to, że mykeńscy Achajowie dotarli do Larnaki w XIII wieku p.n.e. i zostali do XI wieku p.n.e. Fenicjanie zamieszkiwali miasto w IX wieku p.n.e.

Około XIII wieku mykeńscy Achajowie umocnili miasto murami cyklopowymi wykonanymi z gigantycznych bloków wapiennych. W późniejszym okresie Fenicjanie, którzy osiedli na tym terenie w IX wieku, zbudowali świątynię Astraty, bogini płodności, której kult jest związany z kultem bogini Afrodyty. W 312 roku p.n.e. Kition został najechany i zniszczony przez Ptolemeusza I Sotera (faraona egipskiego). Pomimo tych wydarzeń miasto pozostało zamieszkane w czasach chrześcijańskich.

W starożytności Kition był znany ze swojego portu, z którego transportowano plony rolne do wschodnich rejonów Morza Śródziemnego, Egiptu i Egei. Dodatkowo, strategiczna pozycja sprawiła, że była to świetna baza morska. Uwagę przyciągają wizerunki statków wyryte na ścianach budynków antycznego portu.

Najciekawszymi architektonicznymi pozostałościami jest świątynia Afrodyty – Astrate, zbudowana przez tych samych fenickich murarzy, który postawili w Jerozolimie świątynię Salomona, obie pochodzące z IX wieku p.n.e.

Świątynie w stylu egipskiej XVIII dynastii – które są starsze niż nich greckie ekwiwalenty i służyły przed-helleńskiej populacji Cypru – również zostały odnalezione w okolicy.

Stanowisko jest jednym z pierwszych, które odkryło Ministerstwo Zabytków Cypru po odzyskaniu przez Cypr niepodległości w 1960 roku. Jest powiązane ze Szlakiem Afrodyty.

Osada neolityczna Tenta datowana na 7000 rok p.n.e. znajduje się nieopodal wioski Kalavasos. Jest to jedna z najbardziej znaczących osad neolitycznych na wyspie, pokryta charakterystycznym dachem w kształcie stożka, stanowi współczesną interwencję architektoniczną w naturalny krajobraz.

Zgodnie z lokalnymi wierzeniami nazwa pochodzi z 327 roku, kiedy to św. Helena – matka cesarza Konstantyna Wielkiego – zatrzymała się tutaj w namiocie (gr. tenta) w czasie swojej wizyty na wyspie tuż po odkryciu św. Krzyża w Jerozolimie.